Στο θρίαμβο της Ελλάδας του 1940 θα αναφερθώ για να επισημάνω για μια ακόμη φορά κάποια γεγονότα μεγαλείου της φυλής μας, όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων αξιών χωρίς υπολογισμούς θυσιών.
Ο Στέλιος Σπεράντζας, ο ποιητής λέει ότι: ’’Σ’ εχθρό εμείς, με θέληση δική μας, δε δώσαμε ποτέ νερό και χώμα’’, και αποτελεί αυτό τον οδοδείχτη της εθνικής μας πορείας μέσα στους αιώνες. Μιας πορείας γεμάτης μεγαλείο, δόξα και πολιτισμό. Οποιαδήποτε ιστορική αναδρομή και αν κάνουμε, αυτό περίτρανα μας δείχνει. Στον αστερισμό αυτό των μεγάλων εθνικών μας σταθμών, θέση πρώτου μεγέθους έχει το ‘’ΣΑΡΑΝΤΑ’’.
Η γιορτή του ‘’σαράντα’’, όπως τη λένε με σεμνότητα και υπερηφάνεια, καθώς ταιριάζει στους ανδρείους, αυτοί που τη δημιούργησαν, ή τη γιορτή του ‘’ΟΧΙ’’, όπως τη λένε, με μάτια που λάμπουν από κάποια ανεξήγητη μυστική συγκίνηση και έπαρση, οι μικροί μαθητές.
Τιμάμε την ημέρα αυτή το μεγαλείο του αγώνα του Ελληνικού λαού, ενάντια στο φασισμό, στη σκλαβιά, στην υποτέλεια, την απλή και μεγάλη του νίκη, το μεγάλο σταθμό της πρόσφατης Ιστορίας μας.
Μια μικρή Ελλάδα , ορθώνεται μπροστά στο οδοστρωτήρα των δυνάμεων της βίας, που έχει ισοπεδώσει τόσους περήφανους λαούς και τους έχει ποδοπατήσει. Μια Ελλάδα, που δεν ηττοπάθησε μπροστά στις ιταλικές προκλήσεις, που κορυφώθηκαν, όταν η δολοφονική τους τορπίλη βυθίζει το ελαφρό μας καταδρομικό ‘’ΕΛΛΗ’’, ένα έγκλημα, κάτω από τις πιο άτιμες συνθήκες. Η τορπίλη του Ιταλικού υποβρυχίου δε βύθισε μόνο το εύδρομο ‘’ΕΛΛΗ’’, στις 15 Αυγούστου 1940, αλλά χτύπησε βαθιά την ψυχή του Ελληνικού λαού, εκεί όπου η φύτρα μας έχει εντυπώσει αυτό που δεν υπάρχει σε καμία άλλη διάλεκτο σε όλη την υφήλιο, το φιλότιμο.
Ο πόλεμος, η απόκρουση των δυνάμεων του Πράσκα ονομάσθηκε ‘’Επος’’, παίρνοντας κοντά του κάτι από τη μάχη του Μαραθώνα, τη μέχρι θανάτου πάλη των τριακοσίων στις Θερμοπύλες, κάτι από τις μάχες που ο τυφλός ποιητής της γεωμετρικής εποχής περιγράφει στα Ομηρικά Έπη.
Βαθιά θρησκευόμενος ο Έλληνας δεν μπόρεσε να δεχθεί ότι θα μπορούσαν κάποιοι να τελέσουν απροειδοποίητα μια τόσο ιταμή (αυθάδη) πράξη . Να χτυπή-σουν ένα καράβι μέσα σε ένα εμπορικό λιμάνι, χωρίς να υπάρχει προηγούμενη κήρυξη εχθροπραξιών, και μάλιστα όταν αυτό βρισκόταν εκεί για την απόδοση τιμών στη Μητέρα του Θεανθρώπου. Ούτε μπόρεσε ποτέ, ακόμη και σήμερα , ο Έλληνας να πιστέψει πως ήταν δυνατόν οι Ιταλοί, που κυριολεκτικά λατρεύουν τη Μαντόνα, να βεβήλωναν τη μέρα της κοίμησής της.
Τα θύματα από τη βύθιση του καταδρομικού (9 νεκροί και 88 τραυματίες) βρήκαν άμεσα τη δικαίωσή τους λίγους μήνες μετά, όταν η κραυγή ‘’αέρα’’ έσκισε τα βουνά στη Βόρεια Ήπειρο.
Όμως εκεί μέσα στη στυφή μυρωδιά του μπαρουτιού, το λασπωμένο χιόνι και την απόλυτη σιγή που προηγείται από τον ήχο της σάλπιγγας, είναι αμέτρητοι αυτοί που είδαν μία καστανή μαυροντυμένη γυναίκα, με ήρεμα χαρακτηριστικά και γλυκύτατα μάτια να τους οδηγεί στις τρομερές εφόδους. ‘’Είδαμε την Παναγιά να μας οδηγεί’’, γράφουν από το μέτωπο της Αλβανίας οι φαντάροι στις μανάδες τους, στις γυναίκες τους και στις αρραβωνιαστικιές. Νάταν αλήθεια ή να πιστέψουμε πως ο απελπισμένος αναζητεί ως διέξοδο τελικά το θείο και το ανεξερεύνητο;
Οπωσδήποτε η ψυχολογική τόνωση είναι εκ των ουκ άνευ γεγονός, και η τόνωση του ηθικού θεωρείται βασικό στοιχείο για την αγωνιστικότητα οποιασδήποτε στρατιω-τικής δύναμης από την εποχή του Ομήρου μέχρι το Μέγα Αλέξανδρο, αλλά και τους σύγχρονους στρατούς.
Είναι γνωστή (ή πρέπει να είναι γνωστή) η επίδοση τελεσιγράφου, από τον πρεσβευτή της Ιταλίας στην Αθήνα κ. Γκράτσι, την 0300 ώρα της 28ης Οκτωβρίου 1940 στον πρωθυπουργό της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά, με το οποίο ζητούσε η Ιταλική κυβέρνηση να καταλάβει ο Ιταλικός Στρατός ορισμένες στρατηγικές θέσεις στον ελληνικό χώρο, τις οποίες δεν προσδιόριζε.
Αν κοιτάξουμε ερευνητικά το κείμενο αυτού του ιταμού τελεσιγράφου, με την τρίωρη προθεσμία αποδοχής ή απόρριψης των όρων, θα διαπιστώσουμε ότι με οποιαδήποτε απάντηση οι Ιταλοί είχαν ήδη αποφασίσει την κήρυξη του πολέμου κατά της Ελλάδος. Αυτό επεσήμανε ο Μεταξάς με το ερώτημα που έθεσε στον Ιταλό Πρεσβευτή, αμέσως μετά την ανάγνωση του κειμένου. Του είπε ξεκάθαρα: «ΔΗΛΑΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ.»
Ο Μεταξάς, τον πατριωτισμό του οποίου κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε, χωρίς να ρωτήσει τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄( δεν είχε χρόνο), είπε ΟΧΙ στα αιτήματα των Ιταλών. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ερχόταν σε πλήρη αρμονία με τη θέληση του δοκιμασμένου από τη δικτατορία ελληνικού λαού. Η οργή και η αγανάκτηση του λαού για τον τορπιλισμό της ΄΄ΕΛΛΗΣ΄΄ είχε οδηγήσει σε μια καθολική ενότητα.
Η άρνηση του πρωθυπουργού ν’ αποδεχθεί τις ιταλικές απαιτήσεις ήταν το αποτέλεσμα μιας ορθολογιστικής εκτίμησης των συμφερόντων της χώρας. Πρέπει να αποδεχθούμε χωρίς υστεροβουλίες, ότι με αυτή την απόφαση αποφύγαμε ένα νέο διχασμό, πολύ χειρότερο από εκείνο της περιόδου1916-1922, με τη γνωστή τραγική του κατάληξη.
Με την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης, από τα σπίτια τους, από την εξορία(το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας ήταν σε εξορία στα νησιά), από τις φυλακές(ήταν ασφυκτικά γεμάτες από αντιφρονούντες), από το χωράφι, από το γραφείο, όλοι οι Έλληνες, κρεμάστηκαν κυριολεκτικά σε κάθε μέσο συγκοινωνίας για να φτάσουν το συντομότερο στο μέτωπο και ν΄ αποδείξουν ακόμη μια φορά στον κόσμο μας, ότι τούτος ο λαός δεν μετράει τις θυσίες, όταν πρόκειται ν’ αγωνιστεί για τις ανθρώπινες αξίες, με πρώτες την ειρήνη, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του.
Η 28 Οκτωβρίου, είναι η μεγάλη μέρα και για πολλούς αιώνες δεν είναι για να σβήνει.
Σήμερα , πάνω απ΄ όλα, πρέπει να δείξουμε το δρόμο των ιδανικών που δημιούργησε το ‘’Σαράντα΄΄ και να μεταδώσουμε όλα αυτά στις νέες γενιές. Είναι το χρέος μας, ο φόρος τιμής, στις ηρωικές στρατιές των προγόνων μας. Γιατί όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναβρεί μπροστά του.